Vertrekken en …..terugkomen; een ‘afgebroken’ afsc

Voor enkele seconden is de stilte te snijden. Het lijkt alsof het schip in zijn geheel de adem inhoud; wat is de reactie, wat is er gebeurt, hoort dit erbij of is er iets wezenlijks verkeerd.
Na luttele seconden wordt de spanning doorbroken met een luidde roep; “Help, please let somebody help me….”. In een hoek van de cargohole wordt gereedschap weggesmeten en zijn voetstappen te horen die snel dichterbij komen. Na de harde klap en de onwezenlijke stilte is elke vezel van de aanwezigen gespannen, nu er een hulpgeroep is ontspant de spanning zich als een veer en komt een ieder in beweging.

Zoals al geschreven stond de afgelopen week in het teken van afronden van werkzaamheden. Het opleveren van de controlekamer met nieuwe panelen; de niveau-metingen van de tanks vroegen nog om een laatste aanpassing en de kabeltransit (meerdere) konden waterdicht gemaakt worden nu de onderdelen uit Nederland waren aangekomen. De week stond ook in het teken van afscheid; vier weken lang deel uitmaken van een prachtige ‘familie’ maakt dat afscheid nemen serieus genomen moet worden.

Dit begon al op de vrijdagavond. Besloten was om met zoveel mogelijk leden van het projectteam dicht bij het strand te gaan dineren. Op aangeven van eerdere ervaringen is besloten om naar Umshlanka rocks te rijden, een prachtig stukje Durban. Helaas bleken het vervoer over onvoldoende capaciteit te beschikken (het schip heeft ruim 10 auto’s gehuurd voor ‘social activity’), wat noopte tot andere maatregelen. Dus besloten we om een auto te huren voor een dag. Na per taxi naar de verhuurder in downtown Durban te zijn gebracht loop na het voldoen van alle plichtplegingen zelfverzekerd naar de bestemde auto…….tot ik tot mijn schaamte bemerkte dat waar wilde instappen geen stuur aanwezig was. Zoals zovele Engelstalige landen is het in Zuid-Afrika ook links rijden! Enige zweetdruppels ontstaan op mijn voorhoofd, echter de koelte spelend loop ik naar de juiste kant en stap in. De eerste meters in de spits van Durban hebben dan meer weg van een overlevingsstrategie dan werkelijk autorijden. Hoezo een internationaal rijbewijs bij je hebben, de zwetende handen aan het stuur bewijzen dat het geen ‘appeltje-eitje’ is. Afijn, de eerste meters worden afgelegd en ik probeer de volgende versnelling in te schakelen met…..de handel van mijn deur. Oja..even opletten. Toeterende en passerende auto’s schieten langs en ik kan mij niet onttrekken aan de indruk dat het met name meewarige blikken zijn. Dan de eerste keer van baan wisselen. Natuurlijk weet je waar de richtingaanwijzer zit dus automatisch zet ik deze aan….met als resultaat wild heen en weer zwiepende ruitewissers! Ook dit is dus anders. Weg zelfvertrouwen, weg automatismen….you are on your own now!!

Uiteindelijk zijn we veilig bij het schip aangekomen en mocht ik mijn stuurmanskunsten ’s avonds op weg naar het restaurant uitgebreid tonen. Met een heerlijk en gezellig diner sloten we een prachtige periode af met een groot aantal projecten afgerond. Zaterdagochtend opnieuw een autorit in het Zuid-Afrikaanse landschap met een bezoek aan de Farmers-market. Een markt waar de lokale boeren (onze hollandse verwanten) hun producten verkopen en waar je kunt genieten van een heerlijk ontbijt. Stap voor stap krijgt het afscheid haar vorm en wordt de focus weer gericht op thuis.

Jannie heeft haar draai echt gevonden en vormt met de anderen een hecht team. Een prachtig gezicht om dat te zien gebeuren en ook te zien hoe het zelfvertrouwen alleen maar verder toeneemt.

De laatste zondag aan boord staat in het teken van een bezoek aan de lokale kerk, een prachtige dienst waarin we het avondmaal mogen vieren. Ook hier klinken de afscheidswoorden met een voorzichtig ‘misschien tot een volgende keer’. Dat zal wel even wat jaren duren voordat het schip de haven van Durban weer zal aandoen.

De stappen komen gelukkig steeds dichterbij. Hulp is onderweg, de pijn is ondraaglijk en het is vechten tegen het verliezen van het bewustzijn!! Ik lig onder een fors aantal stalen platen die op mij zijn terecht gekomen. De stapel was zodanig instabiel dat bij het wegnemen van een enkele staalplaat alles omgevallen is. Ik probeerde nog met een noodsprong de omvallende platen te ontwijken, tot ik besefte dat mijn beide onderbenen zich onder de platen bevonden. De toesnellende stappen blijken van Carl te zijn, die direct handelend optreedt. Met een grote pijp en bovenmenselijke kracht weet hij de stapel op te tillen. Eén blik is voldoende…ik weet dat het goed mis is. Met een laatste tegenwoordigheid van geest weet ik nog mijn linkeronderbeen weer te zetten en dan geef ik over aan de pijngolven die staccato volgen. De gebeurtenissen volgen zich dan snel achter elkaar op. De dutycrewnurse verschijnt, neemt de situatie op en slaat groot alarm. Binnen een paar seconden is al het aanwezige medische personeel beneden en wordt direct hulp geboden. Infuus aangelegd, hartfilmpje gemaakt en zuurstofmasker geplaatst. Vanaf dat moment, nadat de eerste morfine is toegediend tegen de pijn, is de voornaamste zorg zo snel mogelijk van het schip te komen. Nadat de ambulance is gearriveerd wordt mijn been in een brace geplaatst en wordt ik vanaf deck 3 naar deck 5 vervoerd en daarna naar beneden naar de kade waar de ambulance staat opgesteld.

Een Zuid-Afrikaans ziekenhuis; wordt het een govermental hospital of een privat hospital? Deze vraag speelt tijdens de rit naar het ziekenhuis. Begeleid door arts en nurse van het schip arriveren we bij het St. Augustine hospital, een groot ziekenhuis eigendom van een private onderneming. De rit naar de emergency duurt kort en direct worden er X-rays genomen. Al snel blijkt dat zowel mijn scheen- als kuitbeen van mijn linkerbeen zijn gebroken. Een operatie is onontkomelijk. Gedurende de dag moeten we wachten op een akkoord vanuit Nederland. Pas om vier uur ’s middags komt het verlossende woord; ik mag naar de afdeling Chirurgie. Mijn been glimt en toont alle kleuren van de regenboog. De dienstdoende chirurg besluit om de operatie uit te stellen tot woensdag 20 juli. Het wordt een unieke ervaring in een bijzonder ziekenhuis, geconfronteerd met vele nationaliteiten en evenzoveel bijzondere procedures. Denk bijv. aan het gewekt worden om half vijf ’s ochtends om te wassen; vooroorlogse tijden!

De operatie is uiteindelijk uitgevoerd op woensdag ’s ochtends om half elf. Een geslaagde operatie met goede vooruitzichten op volledig herstel. Voorwaarden om het hospitaal te kunnen verlaten waren het kunnen lopen met krukken horizontaal en verticaal (leren traplopen). Vrijdagochtend voldeed ik aan alle criteria en nadat zaterdagochtend de laatste controle door de dienstdoende chirurg werd uitgevoerd mocht ik terug naar het schip. Wel met die voorwaarde dat er voldoende gekwalificeerd medisch personeel aanwezig zou zijn. Gelukkig is dat het geval. Verwelkomd als eerste nieuwe patiënt voor het nieuwe seizoen ben ik terug aan boord. Jannie heeft zich staande gehouden gedurende deze heftige dagen, twee maal per dag op bezoek en vervolgens aan boord keer op keer ‘persconferenties’ gevend aan alle belangstellenden.

Het is nog geen vertrek geweest, slechts een tijdelijke afwezigheid. Ons definitieve vertrek uit Durban is afhankelijk van onze verzekeraar, hoe snel er een passende vlucht gevonden kan worden met voldoende mogelijkheden om liggend vervoerd te worden. Mogelijk dat we vrijdag 29 juli huiswaarts kunnen keren, met een heel bijzondere ervaring rijker.

We worden gevoed door alle steun en berichten, dit doet ons erg goed en zorgt ervoor dat we moed houden! Dank daarvoor. Willen jullie blijven bidden voor een goede terugreis en een voorspoedig herstel.

We hebben een paar foto’s toegevoegd ter illustratie van het verhaal

Een lieve groet vanaf de AfricaMercy

Ad en Jannie