Als haringen in een ton....zwarte afrikanen

Lieve vrienden, familie en bekenden,

De laatste dagen mogen we genieten van orgineel Zuid-Afrikaans water aan boord, meer specifiek water uit Durban.
Tot voor kort hadden we nog steeds een soort van eigen voorraad aan boord en werd dit af en toe aan gevuld. Maar nu we ook werkzaamheden verrichten aan het drinkwatersysteem, moeten we wel overschakelen op de lokale watervoorziening. Voor een aantal mensen zal dit een zeer bekend verhaal worden en zullen de herinneringen weer boven komen drijven! Ook Zuid-Afrika kampt met problemen rond dat natte goedje wat water genoemd wordt. Je kunt het je bijna niet voorstellen, zo direct (en mooi) aan de Indische Oceaan gelegen, maar toch.
Als eerste heeft met name dit deel van ZA last van een droogte die al langer duurt dan de afgelopen tientallen jaren. Dus er wordt veel gebeden voor regen omdat het seizoen net gaat beginnen. De boeren staan te popelen op het land en pas geleden zagen we bij een bezoek aan de lokale wijnboer dat de druivenranken nog zonder blad zijn (voor een Nederlander met de herfst in zijn hoofd een normaal verschijnsel), maar hier aan het begin van de lente zou het al wat groener mogen zijn.
De laatste dagen zijn de gebeden verhoord, want het heeft hier enorm geregend, zo veel dat iedereen aan boord klaar zat om opnieuw het eendjesgevoel te beleven (korte uitleg: als we even opnieuw gaan drijven in het droogdok). Tijdens ons bezoek aan Pietermaritzburg zijn we dan ook flink natgeregend!!

Even terug naar het sprankelend water. Nu hadden we de afgelopen dagen wat last van .........(waar de firma Norit groot mee geworden is) en dat waarde rond op het schip. Nu is besmetting geen enkel probleem, wij zorgen ervoor dat de bacteriën als koningen naar hun volgende gast worden gebracht, want met het leven en werken en slapen en eten aan boord is de kans groot dat er in ieder geval af en toe een cadeautje wordt weggegeven. Als de ventilatie ook nog eens niet werkt, dan kun je je met enige fantasie voorstellen hoe het klimaat aan boord af en toe is. Helaas bezocht de bacteriehofhouding ook mijn darmenstelsel, waardoor ik een dag niet meer kon doen dan de binnenkant van mijn hut uiterst zorgvuldig te bestuderen, inclusief het zeer efficiente en hooglijk gewaardeerde 'kleine kamertje'. Gelukkig duurde dit maar een dag, maar de conditie die er ingehamerd zat was op weg terug naar Nederland.
Nu dus de clou, het water in Durban smaakt net als het water in Rotterdam..........jaren geleden. Zelfs als je thee neemt is de chloorlucht niet te negeren, dus we worden allen vanzelf vanbinnen grondig gereinigd. De gehele kolonie bacteriën zag zich dus genoodzaakt om het schip langs alle beschikbare wegen te verlaten. Nu begrijp ik waar de term 'schoon schip' vandaan komt.

Nog even terug naar het eendjesgevoel. Onze buurman was helaas door een gebrek aan onderdelen voor de schroef gedwongen om langer in het droogdok te blijven. Dat betekende voor ons meer tijd om alle zware spullen aan boord te krijgen en het gat in de huid te dichten. Afgelopen vrijdag was het zover, het eerste water werd het dok ingelaten nadat een uur eerder de lassers hun werk aan de huid van ons schip hadden afgerond. Vanaf vrijdag tot aan het einde van de zaterdag hebben we dus het gevoel gehad weer een beetje op een echt schip te leven. Zaterdagavond stonden we weer als vanouds op de blokken en was het avontuur ten einde. Voor een poosje drijven betekende ook dat we een stuk hoger in het dok kwamen te liggen, en dat maakte de gangway (de normale toegang tot het schip) vergelijkbaar met de Mont blanc. Zonder stijgijzers en bergschoenen was het schip een onneembare vesting. Maar daar was snel wat op gevonden, gewoon, met de hijskraan, in een 'bakkie' naar beneden. Opvallend veel mensen wilden dus graag even 'naar de wal' en een ritje in het bakkie maken. De foto's heb ik nog niet, maar het 'ritje' tussen hemel en aarde was geweldig!!

Technisch gezien heb ik afgelopen week een hoop grenzen overschreden. Bezig met de nieuwe bedieningsonderdelen voor de verstelbare schroef heb ik opnieuw de nodige onderdelen vanuit ruwe stalen onderdelen mogen maken, wat uitstekend is gelukt. Een laatste hindernis was het laswerk zelf, en na even een paar keer oefenen zonder ogen in de rug is mijn eerste laswerkstuk afgeleverd, met een instemmende blik van de aanwezige deskundigen. Alle lessen op de 'Willem Barentsz' hogere zeevaartschool op Terschelling hebben de tand des tijds dus goed doorstaan. Hoe goed dat weten we pas over een paar jaar als de door mij gemaakte onderdelen nog steeds functioneren op het schip.

En dan de zaterdag, en de haringen in de bekende ton. Manmoedig hadden drie geuzen het plan opgevat om een verkenning uit te voeren in het achterland van Durban. Besloten werd om de expeditie met lokale transportmiddelen te organiseren, dus de lokale spoorwegen werden ons eerste doel. Met een taxi naar het centraal station in Durban, waar ons de eerste uitdaging wachtte!! De enigste trein die dag naar Pietermaritzburg (ons doel voor die dag) bleek al om half zeven in de ochtend te zijn vertrokken. De ongeïnteresseerde loketbediende draaide zijn gezicht weer naar zijn mobieltje en liet ons beduusd achter. Hoe komen we nu bij ons einddoel? De lokale trein gaat ook nog en rijd tot aan Cato Ridge, zo'n 20 minuten van Pietermaritzburg verwijderd. Een kaartje was zo gekocht en de reis begon. Bij de eerste stop van een twee uur durende rit tussen de heuvels en de stadjes door stroomde de trein vol met de lokale bevolking die haar inkopen had gedaan op de markt van Durban. Dus met alles wat gekocht was, kippen niet uitgezonderd. De trein zelf was het minimum van wat wij ervaren als comfortabel, harde banken zonder franje en geen enkel onderdeeltje wat afgebroken kon worden. Daar kan de NS wat van leren. Een zeer bijzondere rit en wat wij niet meer gewend zijn, een redelijk onveilig gevoel. Uiteindelijk hebben we maar onze horloges afgedaan en op een veilige plaats opgeborgen, zodat we in ieder geval geen aanleiding gaven tot vreemde gedachten. Aangekomen in wat we dachten wat een redelijke stad zou zijn, bleek het station afgelegen te zijn aan de rand van de snelweg. Hoe dus verder naar de eindbestemming!! De lokale bevolking maakt dankbar gebruik van het lokale vervoersmiddel, en dat is de lokale taxi. Dat is een uitgebreid netwerk van minibusjes die overal en nergens opduiken in het verkeer zonder ook maar enig idee van een bepaalde structuur te hebben. Althans niet voor ons als eenvoudige toeristen. Nu is het ook niet gebruikelijk dat toeristen en zeker blanken gebruik maken van dit unieke systeem, maar dat wisten we nog niet!!

Uiteindelijk zijn we dus de lokale mensen maar gevolgd naar een minibusje wat klaar stond. Normaal gaan daar 8 mensen in, misschien 9, maar toch niet meer dan 10!! We zijn dus maar ingestapt en ik ben maar even gaan tellen. Bij 11 mensen werd ik wat onrustig, bij 12 aangekomen een beetje bleek om de neus en bij 13 was de verbazing het die won. Het mondde uit in de slappe lach toen de teller op......17 mensen stond!!!
Gordels waren niet meer nodig, het was heerlijk knus in het busje met alle mensen en natuurlijk niet te vergeten hun bagage!! Zelf mijn kleine teen werd met de grootste genegenheid platgedrukt.
En dan met een snelheid van 130 km/u naar de stad, waarbij de chauffeur ogenschijnlijk met opperste concentratie met zijn ellebogen stuurde, en met zijn handen het geld telde wat hij ontvangen had. Het systeem werkte goed, van achter uit de hoeveelheid mensen werd het geld via de vele handen naar voren getransporteerd, waarna het wisselgeld de andere kant op ging. Een geweldig systeem waarbij je functioneerde als geldloper en wisselaar, en het werkte ook nog.

De stad zelf was een bijzondere belevenis, met een overwegend zwarte bevolking. Op sommige punten werd ons afgeraden om uit te stappen, de veiligheid kon niet worden gegarandeerd. Uiteindelijk hebben we een aantal uren in de stad doorgebracht met o.a. een bezoek aan het oude parlementsgebouw uit de tijd van de voortrekkers.

Ik heb van alles een aantal foto's toegevoegd, van het bezoek, het droogdok en het eendjesgevoel. Volgende keer wil ik jullie iets meer vertellen over de kerkdienst van afgelopen zondag, een heel bijzondere zoals ik dat heb mogen ervaren. Een van de verlangens was om dichter bij God te kunnen leven, en dat heb ik die ochtend mogen ervaren.

Voor nu een lieve groet vanaf een zeer lawaaiig schip, nog steeds met droge voeten in het dok.

Liefs en een zegen voor komende week

Ad