Een lijntje trekken

Lieve familie, vrienden en bekenden,

Het is soms wat moeilijk om nog een tijdstip te vinden om jullie op de hoogte te houden van het wel en wee aan boord van het schip. Keer op keer denk ik dat ik gisteren nog een webblog heb geschreven, en dan kijk ik even op de site en schrik, het is alweer een week geleden!!
Een aantal zit al weer klaar achter het scherm om het laatste nieuws uit Durban te vernemen.

Dit keer wil ik meer vertellen over het leven aan boord, de kerkdienst van vorige week en de stand van zaken rond de dames in de Engineroom.
En dan iets heel bijzonders, zoals we zaterdagavond mochten beleven. Via via hadden ze aan boord vernomen dat een (wereld) beroemd koor in een theater aan het strand zou gaan zingen, het Drakensburg Boys Choir. Deze kans hebben een aantal mensen aan boord niet voorbij laten gaan, en zaterdagavond zaten we in een soort van dolfinarium te wachten op wat beloofd werd als mooie avond.

Met een decor van sluiers van regen mochten we genieten van een prachtig concert van jongens met soms wel stemmen als nagtegalen (als je dat van jongens kunt zeggen) Begeleid door traditionele afrikaanse instrumenten en veel a capella zingen, voerden ze een repertoire op van Michel Jackson tot klassieke psalmen in het Afrikaans. Prachtig mooi om te horen en als een van de weinigen van onze groep kon ik flarden van de taal verstaan. Toch blijft het zelfs voor Nederlanders lastig om dat bijzondere taaltje te verstaan. Tijdens het concert werden we verrast door een heuse dolfijnenshow, wat een zeer moeilijk dilemma naar voren bracht, volg ik nu mijn ogen of oren? Soms leek het wel alsof dit koor als achtergrondkoortje diende voor de show! Al met al een prachtige avond met veel vertier, en een avond weg van het schip.

Bij terugkomst was de ventilatie op het schip uitgevallen, overigens lag in de hele omgeving van het schip de boel stil, en dat bracht de temperatuur aan boord tot een heerlijke 34 tot 35 graden. Zelfs in mij hut was het rond de 35 graden, zeer warm en zelfs de vochtigheid was zo groot, dat de drogers het niet meer konden redden. En dan verlang je weleens naar het heerlijke Nederlandse weer, als je 's ochtends opnieuw je laken in de wasmachine duwt om te wassen.

Vorige week hebben we al weer afscheid moeten nemen van onze chief electrician en van een van de kwaliteitscontroleurs. Dit is een wekelijks beeld, elke keer gaan er wat mensen naar huis en zouden er nieuwe mensen moeten arriveren, maar de toestroom stokt een beetje. Onderling maken we al grapjes wie er mogelijk moet blijven om de projecten af te ronden en voor een goede overdracht te zorgen van het werk. Tja, en als dan je paspoort in de kluis ligt, wat zeg je dan?

Het werk gaat onverminderd door, de aankleding van de machinekamer om het de dames een beetje naar de zin te maken gaat stug door. Van een ogenschijnlijke warboel van pijpen wordt voetje (of pijpje voor pijpje) weer een machinekamer gefabriceerd. Soms leidt dat wel eens tot hilariteit, als ze met een gebogen staafje ijzer naar boven komen en in de spaghetti van pijpen gaan zoeken naar de juiste pasvorm. Is het deze pijp, of moeten we toch die pijp hebben? Het lijkt wel het sprookje van Assepoester, wie past welke schoen?
Het moet uiteindelijk allemaal goed komen, maar hier en daar zie je wel een duidelijke bult op het hoofd van de zorgen.

Zelf zijn we nog hard bezig met de voorbereidingen voor het leggen van bijna 7 kilometer kabel in het schip voor de nieuwe besturing van de hoofdmotoren. Gisteren was een belangrijke dag, de eerste 12 kabels van de in het totaal 60 zijn daadwerkelijk getrokken zoals dat in vaktermen heet. Rondom de hoofdmotoren zijn nu alle aanpassingen gereed die nodig waren voor de nieuwe besturing en bewaking van deze motoren die voor de voortstuwing dienen. Het wordt nog spannend of we alles wel op tijd (voor het vertrek van Arie en mijzelf) gereed krijgen.

Bij de introductie van mijn reis heb ik aangegeven dat ik graag wil dienen en een hand en voet wil geven aan mijn geloof, en dat ik ook uitzag naar een ontmoeting met God, in de stilte of juist drukte van het schip (het is overigens nooit echt stil, er wordt dag en nacht doorgewerkt). Vorige week zondag mochten we de dienst meemaken in de Westville Baptist Church, een groeiende gemeente in een buitenstadje van Durban, waar we hartelijk worden ontvangen. In die dienst hebben we voor het eerst in deze periode avondmaal gevierd, en dat was voor mij een bijzonder moment. Het leek alsof er even een ontmoeting plaats vond, en dat heeft diepe indruk gemaakt. Het maakt deze periode voor mij heel bijzonder en speciaal, iets waar ik in stilte op gehoopt had, en wat nu ook daadwerkelijk tot uiting komt. Voor mij is dit een bewijs dat we een levende en liefhebbende God kennen als Abba vader.

Morgen is het opnieuw donderdag, en is er weer tijd voor community-time. Met elkaar zingen en iemand die iets wil delen met de bemanning, waarna we steevast ijs eten. Zo is er een moment van even elkaar ontmoeten en nieuwe mensen een soort van welkom te heten. Tijdens deze bijeenkomst worden ook de mensen uitgezwaaid die in de komende week gaan vertrekken. Voor mij is het heel vreemd dat volgende week voor mij en Arie (beide zijn we nu ruim twee maanden aan boord) het saluut klinkt, de periode is dan alweer voorbij.
Nu al wil en kan ik iedereen uit de grond van mijn hart en namens de velen in Afrika die al lang wachten op hulp bedanken voor de steun en support die we hier mogen ontvangen. Zonder een meelevend thuisfront is dit eenvoudig weg niet mogelijk, en dat maakt het een missie van ons allemaal.

We beginnen aan de laatste weken, morgenavond hoop ik iets persoonlijks te mogen delen met de crew tijdens de community-time, en komend weekend willen we nog een poging doen om levend wild te ontdekken.

Voor nu een lieve groet en dank voor de reacties, dit doet mij zeer goed en ik ben er blij mee

Hartelijke groet en tot mailens o.i.d.

Ad