Puntjes op de i zetten, Jabulani Africa!!

Lieve familie, vrienden en bekenden,

Een gewone dag, deze donderdag 4 november. Maar ook weer ongewoon, want het aftellen is nu echt begonnen, nog een week op het schip en dan mag de reis naar huis beginnen. Om heel eerlijk te zijn, ik zie er echt naar uit om Jannie en de kids en onze kleinkinderen weer te zien, en heerlijk weer 'thuis' te zijn. En 'thuis' is voor mij nu een dubbel gevoel, want ik voel mij ook 'thuis' op het schip, en thuis tussen de crew met haar vele nationaliteiten en bijzondere mensen. Het is in alle opzichten een geweldige periode geweest.

Afgelopen week zijn we weer een aantal stappen dichterbij het afronden van het project gekomen. De dames staan trots op hun eigen plaats in de engineroom en, natuurlijk vanwege hun nog fragiele schoonheid, deels afgedekt tegen stof, hitte en de vele onderdelen die dagelijks de machinekamer binnen gedragen worden. Je kunt je haast niet voorstellen dat alles ooit een plekje had op het schip, en te oordelen naar de stapel nog op de wal liggend is misschien nog niet alles op de juiste plaats gezet. Dat is best wel spannend, want om nu te wachten tot de proefvaart om te ontdekken dat we iets missen of over het hoofd zien is een beetje te ver gezocht. Dus alle hens aan dek en met elkaar en met hulp van fotos speuren naar de missende onderdelen.

Ondertussen gaan alle projecten verder, vandaag zijn we begonnen met het trekken van de tweede helft van de kabels. In totaal dus weer 3,5 km kabel wat in de buik van het schip moet worden aangebracht. We hopen morgen daarmee een heel eind te zijn, en daarmee de besturing van de hoofdmotoren weer mogelijk te maken vanaf de brug en uit de controlekamer in de machinekamer. Er wordt hard gewerkt om ook dat voor elkaar te krijgen. Als je dan weet dat er momenteel een soort van competitie gaande is in de machinekamer, hoeveel mensen kunnen tegelijk werken op een vierkante meter, dan besef je dat het een soort van overbevolkte mierenhoop begint te worden. Van de ene kant naar de andere kant van de machinekamer bewegen begint meer en meer te lijken op een nieuwe versie van de Tarzan films. Het is kruipen, klimmen, springen en langs pijpen glijden om toch aan de andere kant te komen. En dan heb ik het nog niet over de vele ruggen, benen en armen die je onderweg passeert. Af en toe moet ik zeer zorgvuldig zijn bij het plaatsen van mijn voeten, weet je wel zeker dat het een pijp is en niet een been van een yardworker?

Langzamerhand begint er toch een beetje lijn in te komen. De verwarming is weer in oude luister hersteld in de machinekamer, niet de hoogste prioriteit maar toch!! We hebben het niet erg hard nodig, want de afrikaanse zomer is begonnen deze week! En dat betekent hoge luchtvochtigheid en hoge temperaturen. Gisteren bereikten we een voorlopig record van 35 graden. En dan is het in het schip zelf een paar graden hoger, wat als resultaat heeft dat je zelf als een soort van douche gaat functioneren. Keer op keer omkleden om weer een droog shirt aan te trekken.

Het gevoel van samenzijn en fellowship krijgt ook steeds meer vorm. We genieten van elkaars aanwezigheid en er wordt veel gelachen, en daarnaast ook veel gedeeld. Bijzondere momenten zijn het als iemand 's ochtends aan het begin van de dag start met het delen van wat hij of zij op zijn hart heeft. En dan natuurlijk het zingen, inclusief de afrikaanse jambee en de dans.

Vandaag gezongen over het continent Africa, Jabulani Africa, wat betekent juich voor africa, juich voor een Vader die weet wat de afrikanen nodig hebben. Het blijft een boeiend land, met mooie mensen en een mooie natuur. Het is een land wat je hart steelt en waar je jezelf kunt verliezen. Op verschillende manieren heb ik kennis mogen maken met dit bijzondere land en haar bewoners, door gebruik te maken van de locale transportmiddelen, door samen te werken met de mensen van de werf, door in de kerk te zijn met de lokale bevolking. Aan boord mocht ik de afgelopen weken les geven aan Sheku, een afrikaan uit Sierra Leone die opgeleid wil worden voor motorman en later voor scheepswerktuigkundige. Enorm leergierig en we hebben dan ook vele uurtjes samen doorgebracht. Zijn takenboek is geheel doorlopen en alle onderwerpen zijn behandeld, en gisteren hebben we het examen afgenomen. De dankbaarheid is het mooiste geschenk wat ik daarvoor mocht krijgen. Een foto van Sheku met zijn takenboek (voor de kenners volledig conform de STCW '95 eisen) is toegevoegd.

Afgelopen zaterdag mochten we genieten van het andere mooie van dit land, haar flora en fauna. Met nog 7 andere crewmembers zijn we vroeg vertrokken voor een bezoek aan een game reserve, het TALA game reserve vlakbij Durban. Een hele dag genieten van de natuur en speuren naar de afrikaanse dieren zoals de neushoorn, de giraf en de zebra. We mochten volop genieten bij het zien van een giraffenfamilie op nog geen 10 meter van de auto's. Zo krijgt het Jabulani Africa een extra dimensie en kregen wij een mooi beeld van dit geweldige land.

Morgenochtend wordt het water weer in het dok gelaten, en dan mogen we ervaren of alle reparaties goed zijn uitgevoerd. Morgenmiddag of anders zaterdag worden we weer naar de reparatiekade gesleept om het project verder af te ronden. Voor mij zijn het nog een paar drukke dagen om alle werkzaamheden waar ik verantwoordelijk voor was af te ronden en een overdracht te schrijven van wat nog gedaan moet worden. En daarmee begint de overgang van het werken op de ' Africa Mercy' naar het gewone leven in Brielle.

Maar eerst vanavond nog communitytime, en het eten van ons wekelijkse ijsje. Ook vanavond is het afscheid nemen van de crew, en dat zal best even slikken zijn. Mercyships heeft mijn hart gestolen en ik heb weer mogen proeven van het werken in de machinekamer, en dat is zeker niet slecht bevallen!!

Komend weekend nemen we afscheid van de kerk waar we ruim 8 weken te gast waren, en dat doen we met een braai.

De foto's komen later vandaag op de webblog, met een hartelijke groet en veel liefs vanuit een zomers Durban, de laatste loodjes beginnen zwaar te wegen.

Ad