Vir alles is een tyd

Lieve mensen,

Rillend van de kou, met een afrikaanse deken om mijn schouders en de foto's van Durban en de Africa Mercy als kostbare herinneringen om mijn heen is dit echt het laatste verslag.

Vanochtend om tien uur ben ik na een goede vlucht aangekomen op een koud en winderig Schiphol. Het verschil in de temperatuur was fors, in Durban was het afgelopen weekend heerlijk weer met een uitschieter naar 32 graden, en nu hier in een temperatuur van 6 graden. Gisteren hadden we in Johannesburg echte afrikaanse buien, het hoosde gewoon, dus ook daar is het niet altijd het befaamde mooie weer.

Het welkom vanochtend was geweldig, Floor vloog opa in de armen en dat was het mooiste geschenk naast het weer zien van Jannie. En daarnaast blijft het afscheid zwaar wegen. Gisteren was het afscheid daar van de Africa Mercy, en dat ging niet zonder de nodige emoties. Mensen van de werf zelf, de collega's, ik heb een stukje van mijzelf achtergelaten op een prachtig stukje wereld, de Africa Mercy. Het afscheid was hartverwarmend en het was geen So Long, maar meer een tot ziens!! En dat betekent een weerzien met het schip en haar bemanning, en met name met haar doel, het brengen van hoop en genezing naar mensen die dat het meeste nodig hebben.
Er is zoals dat hoort een soort van terugblik gegeven op de periode aan boord en daaraan gekoppeld een uitspraak of een volgende periode mogelijk is. Ik ben voor een volgende periode van harte welkom, en dat doet goed.

Het is de afgelopen dagen nog druk geweest en we hebben nog het nodige meegemaakt. Donderdag werd het water in het dok gepompt en waren we weer een beetje meer schip geworden, als een mooi eendje in de badkuip! Vrijdagochtend stond iedereen getooid met helm en handschoenen klaar om het dok te verlaten, toen uiteindelijk de wind de het hele proces verstoorde. Geen beweging in het schip die dag! Ook de zaterdag geen enkele beweging als gevolg van de harde wind.

Zondagochtend, bij een prachtige zonsopkomst, bleken de weerscondities optimaal te zijn en werd de ingang van het dok vrijgegeven. Een open verbinding met de haven, de Africa Mercy zou van enthousiasme zelf het dok zijn uitgevaren! Sleepboten verschenen om ons het dok uit te trekken en rond een uur of negen lagen we weer netjes aan de reparatiekade. De hele ochtend heb ik als extra hulp op het achterdek mogen werken, met zicht op de sleepboten en assisterend bij het afmeren bij de kade.

Maandag bleek een dag met verassingen te worden. Ten eerste een brandalarm wat afging, met als gevolg dat iedereen het schip mocht verlaten om later tot de ontdekking te komen dat iemand het 'achter zijn ellebogen' had. Het bleek dus dat iemand per ongeluk een glaasje van een brandmelder had ingeslagen met zijn elleboog, en iedereen spurtte naar buiten. 's avonds trok de wind aan en draaide deze ook plotseling waardoor de wind vanaf de kant het schip richting haven blies. Op een gegeven moment was de afstand tussen schip en kade meer dan 10 meter, waardoor de gangway letterlijk in het water dreigde te vallen. Geen paniek, maar toch direct alle hens aan dek en weer het edele breiwerk met trossen zo dik als je armen aan de slag ( de breipennen waren te zwaar om te tillen!). Rond een uur of elf bleek dat we met alle mankracht die we hadden, inclusief de mensen van de werf, er niet in slaagden om het schip binnen veilige marges af te meren. Dus werd er sleepboothulp ingeroepen en rond de klok van half een waren we weer op acceptabele afstand van de wal, zonder dat het op waaghalzerij leek als je de gangway over moest. Het was dus een kort nachtje en rond 6 uur ging de wekker weer.

Uiteindelijk ben ik rond twaalf uur dinsdag gestopt met werken en om vier uur vertrokken we vanaf het schip naar King Shaka International Airport in Durban. Voor alles is een tijd, en de tijd om te vertrekken was aangebroken.

Ik kijk terug op een gezegende en bijzondere tijd aan boord van het schip, en de omgang met zowel de crew als de mensen van de werf. In vele opzichten is het geworden zoals ik stil gehoopt had, en het is zelfs meer geworden. In veel dingen ben ik bevestigd en dat geeft huiswerk voor thuis!! Ik ben zeer dankbaar voor deze periode en de wijze waarop God zichtbaar is in de vele dingen die ik aan boord en aan de wal mocht meemaken. Wat ik ook geleerd heb, is dat ik het oude beroep van scheepswerktuigkundige nog niet geheel verleerd ben, en het wakkerde een oud verlangen aan!

Zie dit als een voorlopig slot, met de woorden van het schip sluit ik af met de zegen voor iedereen die heeft meegenoten van deze missie, See You!!!!!

Liefs en Zijn Zegen toegewenst

Ad